Voor #Berlin
Voor #Munchen
voor #Nice
voor #Istanbul
voor #Paris
voor #Brussels
voor #Nigeria, #Syria, #theworld.

#Manchester

Ik huil. Dikke tranen. Slik. Stik.

’t Is ochtend. De radio staat aan. Beelden zijn te hard. Ik vluchtte weg van de tv.
Het verdriet. De schok.
De Angst.

Elke keer opnieuw.
Hoeveel keer al? Hoeveel keer nog?

En op mijn Facebookfeed verschijnen ze. Op Instagram. Twitter.
De vlaggen, hashtags en lichtjes. De ene na de andere.
Uit frustratie, ongeloof en woede. En veel onmacht.
Alle begrip. Veel respect.

Maar ik doe het niet. Niet deze keer. Niet meer.

Ik wil niet bidden voor Parijs. Niet voor Brussel, Orlando, Tunesië, Syrië. Ook niet voor Nice of Manchester. Niet op mijn knieën vallen. Geen handen ten hemel heffen. Niet smeken. Ik wil het niet overlaten aan een God, bestaand of onbestaand.

‘De profundis clamo ad te, Domine’. Het is de Latijnse versie van een bijbelpsalm, mocht je het willen weten. ‘Vanuit de afgrond roep ik u, Heer’.

‘De profundis clamo ad te, homine’.
Vanuit deze hel roep ik op je, mens. Ik schreeuw. Steek m’n handen uit.
Trek me op. Haal me hieruit.

Hoor me. Zie me. Help me.
Wees er.
Heb me lief.

Verzorg je.
Me.
Ons.

Maak ons beter.